Γερασμένος Χρόνος

Στον παλιό μου εαυτό,

Περασμένος Γλίστρησες...Απρόσμενα Πραγματικός.

Σαν το σκίρτημα μιας γάτας,

που ηλεκτρισμένη τρυπώνει στη σκοτεινή κάμαρα,

πλάι στον κλειδωμένο νου.

Σε μετρά ο καθένας με τη δύναμή του,

Με αναλαμπές και αργές ανάσες,

Με φωνές, με δάκρυα και στεναγμούς.

Στενεύεις το χέρι σου στο προσκεφάλι μας και καθώς κυλάς, τόσο περισσότερο θλίβεις τα αθώα παιδιά και τα κάμεις να χαμογελούν.

Να νιώθουν τη δική σου χαρά,

την ανυπομονησία και την αγωνία,

για τον έκτο χτύπο που θα τα καθηλώσει πάνω στη καιόμενη βάτο τους.

Έρχεσαι στο νου τους με το λαμπερό σου πρόσωπο και τα ανασηκωμένα Ξανθά μαλλιά σου

και υψώνεις αργά το χέρι σου,

σα θε να χαιρετίσεις τ'άπειρο απ'τα αστέρια και τους γαλαξίες. Σα θε να πνίξεις τα παιδιά αυτά στο φοβισμένο γυάλισμα των ματιών τους.

Αδιάκοπος πόνος σε σφυροκοπεί καθώς θυμάσαι τη δροσιά του καλοκαιριού

και τον αγέρα γεμάτο μυρουδιές από γαρδένιες, θαλασσινή αρμύρα και τριανταφυλλιές.

Σε μεθούν καθώς στοχεύεις το γεράκι, πλημμυρισμένος από μια βαθιά σιγή που σε τρώει, ενδόμυχα και βασανιστικά!

Τι σου απέμεινε τελικά να κάνεις; Να τιμωρήσεις ή να λυτρώσεις; Στο δικό σου χέρι είναι...

Κωνσταντίνος Παπαθανάσης

7/2/2021

[Τιμή μου να φιλοξενώ στον ιστότοπό μας τα λόγια ενός εξαιρετικού μαθητή μου,

Γ´ Λυκείου,

Ελίνα Μουντούδη]

ΦΙΛΟΘΕΗ - ΨΥΧΙΚΟ