Ανασαίνω με τον ήλιο …

Πάντοτε ονειρευόμουν μια ήρεμη ζωή, χωρίς πολυτέλειες και πολύκροτους ανθρώπους... Και τα χρόνια περνούσαν, με γνώσεις, κεφάλαια για προβληματισμό, φιλοσοφικές ανησυχίες και άπειρες διερωτήσεις... Ώσπου φώναξε η καρδιά μου και με εκλιπαρούσε να σταθώ μπροστά στον Ήλιο... Θέλει τόλμη και θάρρος να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του Άλλου, θέλει δύναμη να αντέξεις τον κρότο της ψυχής που σε σημαδεύει, θέλει περίσσεια αγάπη να συναισθανθείς τον πόνο και την χαρά Του, θέλει κουράγιο να βγεις από τον εαυτό σου και να Τον κοιτάξεις κατάματα,θέλει αλήθεια η πικρή ζωή στην μισή μου νιότη, θέλει μεγάλη ζυγαριά το βάρος της ειλικρίνειας σου... Μόνο τότε που άντεξα τις πολυσχιδείς αχτίδες Του ένιωσα οτι ανασαίνω... Ευχαριστώ την Ζωή που μου έφερε τον Ήλιο μου...

Ελίνα Μουντούδη